Dlaczego piszę bloga?
Bo lubię
Bo lubię pisać, lubię myśleć, lubię patrzeć jak wygląda życie i lubię szukać w nim reguł.
Lubię się zastanawiać, teoretyzować, filozofować, wnioskować, bajdurzyć a zwłaszcza się wymądrzać. Lubię to.
Lubię mieć swoje zdanie i lubię je wygłaszać. Lubię przy pomocy ciętej riposty wprawiać w zdumienie bezmyślnych adwersarzy. Lubię bawić się słowem i bawiąc się zapędzać ich w „kozi róg”.
Lubię absurd i groteskę. Lubię syntezę i metafory. I lubię swoje szaleństwo i dystans.
A czego nie lubię?
Nie lubię schematów i tezy, że jak coś zawsze było jakieś to zawsze musi takie być. Nie musi!!! Słońce w każdej sekundzie oświetla ten sam przedmiot z innej strony. Wierzę w to.
Nie lubię tchórzostwa oraz głupoty, nieuczciwości i hipokryzji które na tchórzostwie wyrosły.
Nie lubię przesadnej powagi, żeby nie powiedzieć „zadęcia” i braku dystansu.
A prywatnie?
Prywatnie jestem mamą dwóch dorosłych córek. To im właśnie zawdzięczam przekonanie, że jeśli mi się coś kiedyś na swój temat wydawało to…. mi się tak tylko wydawało J. Lekcja bezcenna.
Moje córki są bardzo niezależne. Wzięły sobie do serca wszystkie tezy głoszone przez swoich rodziców. Tego się niestety nie spodziewaliśmy. Przestroga dla potomności – trzeba uważać na to, co się mówi przy dzieciach.
Prywatnie od wielu lat nie jestem żoną swojego (byłego) męża.
Prywatnie dopiero zaczynam układać sobie życie prywatne. Trudne acz fascynujące.
Zawodowo?
Zawodowo ugrzęzłam po uszy w korporacji. Znam się na wielu rzeczach, na sprzedaży na zarządzaniu, na organizacji, na marketingu, na finansach… Ale mam jedną wadę – nie umiem wyłączyć myślenia, więc nie awansuję.
Na imię mam….
…powiedzmy …. Genowefa.
Ostatnie opowiadania